Schilderijen

Als ik kijk naar ingestorte constructies en afgebrokkelde betonblokken geeft me dat altijd een besef van tijdloosheid en rust. Ambitie heeft vaste vorm gekregen en op een gegeven moment is een punt, de 'bestemming', gepasseerd. En wat over blijft is materie, op een willekeurige manier tot stilstand gekomen. Niemand wil of doet er nog iets mee. De natuur zal het verder overnemen: eerst komt het gras, dan het onkruid en dan de bomen.

In de onvermoeibare beweging van die natuur komt het besef van 'tijd' op een andere manier terug. Alles staat er op het oog roerloos bij, maar groeit wel in een gestaag tempo verder. Zonder plannen, zonder wensen, zonder verhaal. Tot ook de grootste bomen een keer omvallen. En dan komen er weer nieuwe.